ESKİ

Bir gün oturursun köşende;

Ve şöyle bir bakarsın yaşanmışlıklara..

Çevrende kimse kalmamıştır aynı kalan,

Herkes farklı bir boyuta taşımıştır kendisini.

Tanıdıklarını tanıyamaz olursun bir süre,

Bakarsın öylece;

Acaba gerçekten insanlar mıydı bu kadar değişen,

Ya da zaman mıydı böylesine değiştiren?

Hep merak etmişimdir.

Ben böyle doğal kalırken hayata karşı,

İnsanlar neden bu kadar değişken bir yapıya sahip?

Bakarsın ya öylece hani;

Aynı olan bir şeyi yakalamak istercesine,

Hani bir şeye özlem duyarsın hep.

İşte asıl nokta burası değil midir?

Herkes değişir ve sen sadece özlem duyarsın eskiye,

Sonra geçer bir kenara;

Eskiden böyle miydi, der durursun bir süre.

Sevdiğin insanlar, değer verdiklerin seni görmez olmuş,

Sen ise hala onları görürsün..

Tanıyamazsın belki ama,

Hep bir özlem vardır;

Eskiye,

Eski arkadaşlıklara, eski dostluklara,

Ya da eski aşklara...

Sadece özlem duyarsın.

Sen görürsün ama onlar seni görmez.

TUĞBA KOBAL